Het was een koude, regenachtige dag. Rond de namiddag vloog ik naar mijn favoriete plek, namelijk het DLC café in Soest. Een restaurant dat naast het treinstation zit, en waar veel jonge meiden en jongens een drankje doen aan het einde van de dag.
Vanuit de boom tegenover het station keek ik op het overdekte terras van DLC. Ondertussen zaten er twee meisjes al aan hun tweede fles wijn.
Ineens begon het heel hard te regenen, ik vloog op de meisjes af, en ging naast hun op de grond zitten, lekker warm en droog. Ze hadden diepgaande gesprekken, dat kon ik al vanuit de boom zien. Het blonde meisje huilde zo nu en dan uit op de schouder van de ander.
Op de een of andere manier trok het blonde meisje met die enorme blauwe ogen, heel erg mijn aandacht.
Ik was nieuwsgierig naar haar geworden, waarom was ze zo verdrietig? Was er wat gebeurd? Wat was er gebeurd?
Een uur later namen de meisjes afscheid van elkaar en liepen ze richting de parkeerplaats. Het meisje met bruin haar werd opgehaald, door, ik denk, haar vader. En het blonde meisje stapte op haar scooter. Ik vloog achter het blonde meisje aan en volgde haar op de weg naar huis. Het begon te onweren en het regende erg hard, ze reedt niet meer recht en had duidelijk genoeg gedronken.
Gelukkig, vijf minuten later, reed ze een lang pad op en kwam ze thuis.
Ik vloog om het huis heen want ik was nog steeds zo nieuwsgierig waarom ze nou zo verdrietig was. Ik zag een grote overdekte veranda, waar de openhaard brandde en de deur naar de keuken was open. Haar ouders zaten aan de bar van de keuken samen met haar broer. Ik ging in de opening staan en luisterde hoe het blonde meisje binnenkwam.
Haar moeder keek haar boos aan, en zei meteen: ‘’waar denk jij dat je vandaan komt? Je bent een uur te laat voor het eten’’. Het meisje reageerde niet op haar moeder en gaf haar vader en broer een kus. Haar vader maakte haar favoriete gerecht: een tosti, gebakken in de pan.
Haar moeder keek boos toe naar haar vader. De sfeer was gespannen.
Op een gegeven moment klapte de bom. Het meisje schoot uit haar slof, stond op en begon te schreeuwen. Het was duidelijk dat haar al lange tijd iets dwars zat en dat ze het niet langer kon ophouden. Ik kon niet goed horen waar de ruzie over ging, maar die ruzie ging nog lang door en eindigde erin dat haar ouders enorme ruzie kregen en dat haar vader die nacht beneden op de bank sliep.
De volgende ochtend vloog ik weer naar de keukendeur. Hoe zou het met haar en haar familie zijn? Haar vader had ontbijt gemaakt voor haar en zo zaten ze samen aan de keukentafel. Een half uur later, liep haar moeder met een koffer en haar broer met een koffer zo de deur uit. Het meisje en haar vader keken er geeneens naar om.
Het voelde dat het tijd was om te gaan, ik vloog terug naar mijn nestje en ging lekker slapen. Vier maanden later, zag ik het meisje weer voorbijrijden op haar scooter. Ik vloog weer achter haar aan. Ze reed het pad op en liep achterom. Ze gaf haar vader een kus, ging aan de welbekende keukenbar zitten en trok een fles rosé open en schonk twee glazen in. Samen zaten ze de hele avond te lachen maar vooral te genieten. Overigens heb ik haar moeder en broer nooit meer teruggezien in dat huis.
